Бөлім: «Ертегілер»

БастауТүрлі-түрлі ертегіТұла бойды ерітеді.Түні бойы тыңдаймыз,Қасып қойып желкені.Сөзге жүйрік атамыз,Тыңдаймыз да жатамыз.Көтеріліп көңілдер,Бал..

Ертеде бір талапты –Жетім бала болыпты.Аралап бар алапты,Ақыл-оймен шолыпты.Алты-жеті жастан-ақТабиғатты сүйеді.Әуенге ұйып бастан-ақ,Зердесіне..

IЕртеде, әлде бүгінде,Алатаудың түбіндеЕгіз бала туыптыКөп қаланың бірінде.Болғанға егіз баласы,Қуанды ата-анасы.Бір-бірінен жасыныңБес-ақ минут..

Көктем сайын нұр болып,Айналыпты жаңбырға.Содан кейін гүл болып,Жайқалыпты әр қырда.Бала бопты ертеде,Киінуді білмеген.Мініп алып желкеге,Бойын жазып..

Бала болды ертеде.Жалқау ма,Әлде ерке ме,Кесір ме,Әлде қырсық па,Мініп алған желкеге?Әдеті сол күндегі –Жуынуды білмеді.Ата-ананың ақылынҚұлағына..

Балқанда,Әлде Қырымда.Бір аңқау жан болыпты.Күні бойы пырылдап,Тек ұйқыны соғыпты.Қандырған соң ұйқысын,Кешке қарай тұрады.Жаюға бес жылқысын,Түнде..

Ерте, ерте, ертеде,Ешкі жүні бөртеде.Жаттым ұзақ ойланып,Оранып ап көрпеге.Ойладым кеп,Ойладым,Ой түбіне бойладым.Таптым жақсы жаңалық,Ақырыңда..

Күн күлімдеп, қар жібіп,Сай-саламен су ақты.Бүршік жарып тал-шыбық,Көқтем келді шуақты.Шыбын-шіркей тіріліп,Қайта шулай бастады.Көрінгенге..

Бір күні тыныс белгілері топталды,Бір мәселеге тоқталды.Соның іпіінде қаралатын,Негізгі деп саналатынМынау болды –Ол сұрау болды.– Емеспіз..

Көңілі тым қаяулыСамат деген бала бар.Басқалардай аяулыОнда-дағы ана бар.Елжіреп ет-жүрегі,Ұлын жақсы көредіБірақ, бірақ, үнеміЖөнсіз ақыл..

Ерте, ерте, ерте екен,Ешкі жүні бөрте екен.Қырғауыл жүні қызыл екен,Құйрық жүні ұзын екен,Мұзға барып қонған екен,Жығылып мерт болған екен...Ұшатұғын..

Орман тұрды жайқалып,Самал желмен шайқалып.Ағаштардың ағайынБірліктері байқалып.Жайма-шуақ жарастыТоқсан түрлі ағаштыКөрген адам ормандыТамашалай..

Мақтақыз бен Мысық дос бопты,Достардың көңілі хош бопты.Бірде қыз жеке қалыпты,Бір мейіз тауып алыпты.Мақтақыз қыз ғой ақылды,Мысығын кел деп..

Кіп-кішкентай кезі еді,Қоянның сұр КөжегіБәрін көріп-білмек боп,Ну орманды кезеді.Көрді танып талдарды,Көрді алып аңдарды.Құйқылжыта күй..

Ұстап алып Арыстан,Былай деді Қоянға:– Қарыным аш қабысқан,Сені жесем, тоям ба?Қауіп төніп жанына,Қоян алғаш булықты.Жалған айтып жағына,Ойлады бір..

КөшкінАлатаудың аясыСалқын өмір саясы.Аңшылар да өрмелеп,Тірелді бір өрге кеп.Сол шамада бір киік,Екі ұрты бұртиып,Өте берді елеңдеп,Ойлады ма өлем..

Дастан емес, жыр емес,Аспан емес, күн емесСөз етпегім сіздерге.Табылар деп бір белгі,Өтіп кеткен ілгергіКөп үңілдім іздерге.Апыл-ғұпыл..

«Ерте, ерте, ерте екен,Ешкі жүні бөрте екен»,Деп бастаса ағалар,Құлақ түрер балалар.Бірақ, менің ертегім,Емес тіпті ерте күн.Көзім көрген әлгідеОсы..

Еңбегімен күн кешіп,Шал мен бала мінгесіп,Жүрген еді есекпен,Жұрт қарады кім десіп.– Жарандар-ау, жарандар,Тамашаға қараңдар.Мінгесіпті есекке, –Деп..

Өмірде сірә бар ма екенКөңілден жүйрік, көңілден?Бар дүние, бар мекенҚиялға бірден көрінген.Бақытқа бөлеп бір қанша,Жетектеп алып дәмеңді,Көзіңді..

Әулиеата жеріндеҚаратаудың беліндеЖаңа туған қала бар, –Сол Шолақтау қасындаБір төбенің басындаМайтан деген бала бар.Атса арайлы ашық таң,Күмбезіне..

Ерте, ерте замандаКөрінбепті Жыл деген.Жан-жануар тағы аң даУақытты білмеген.Қой дейтұғын қожа жоқ, –Қақпайлайтын бетінен.Әй дейтұғын әже жоқ, –Ерке..

Әжем кейде отырып,Көп әңгіме шертетін.Жүрегіңе от үріп,Тұла бойды ерітетін.Содан бері жадымдаЖүрген еді сақталып.Жаздың жарқын таңындаАйтайын бір..

Ерте, ерте, ерте екен,Ешкі жүні бөрте екен.Ен жайлаған сансыз малЕл мен жердің көркі екен.Малдың жүні – киімі,Терісі де – бұйымы.Ет пен сүтін..

Баяғы өткен замандаЖұт болды бір алапат.Мал түгілі адамғаӘкелді ол зар, апат.Қара басын қорғалап,Байлар қаша жөнелді.Болды-дағы сорға тап,Кедей..