Өлеңдер ✍️

Жел гулесе сары мая, сабан ық,
Жатып алам жаз иісіне оранып.
Қара жердің тынысындай қара жел,
Орақтан соң жатқан тыныш демалып.
Баян етіп баяғының заманын,
Еңірейді апаны ескі моланың.
Сарп болды қанша уақыт, қанша жел,
Ұзындығын өлшеймін деп даланың.
Опырайған мола жатыр қылжиып,
Бүйірінде бір үңгір бар тұңғиық.
Атжалмандай ар жағынан жылмиып,
Ажал күтіп алатындай ыржиып.
Қара күздің қалса желі гулемей,
Қара адырлар өлетіндей қың демей.
Обыр дүние көмейіндей тойымсыз,
Обырайған мола жатыр ыржиып.
Құлазиды құлан дала, құба бел,
Жұт жыландай жұтынады мына жел.
Көрден шыққан Көрғұлындай бейне бір,
Көр астынан Заман-Адам шыға кел.
Елсіз дала, енсіз қиян төңірек,
Көр тесігін кеңітіп жүр жел іреп.
Айдаһар-жел кіріп кетсе бүктеліп,
Апан аузы қоя берер еңіреп.
Сол тесіктен сұмдық бір сөз естілер,
Еңірейді елсіз қырда ескі көр.
Тесірейіп үңіледі үңгірге,
Екі көзі оттай жанған ешкілер.
Естіп, жылап өлген мола өлеңін,
Елсіз қырда ешкі баққан мен едім.
Неге екенін сол молаға әйтеуір,
Осы күнде қайта-қайта келемін.
Өлім оңай сол молаға барғалы,
Өміріңді ойламайсың алдағы.
Сол маңайға бір кемпірді жерледік,
Атасының жұрты ғой деп қордалы.
Көпшілікпен бірге мен де барып ем,
Апамызға ақ топырақ салғалы.
Көрдің аузы көпті көріп ыржиды,
Тіршіліктен алым-салық алғалы.