Өлеңдер ✍️

Алатауда тұман бұлттар түтіндеп,
Азынайды қарлы боран түтін жеп.
Сол боранда қажыған бір қарт бүркіт,
Ұшып кеткен ұясын жүр бүтіндеп.
Тауысып болып таудың ит-құс тағысын,
Тапшылықтың бұл да киді қамытын.
Талғау болар таутеке жоқ, елік жоқ,
Бұйырғанын тамақ қылды жаны үшін.
Жейтін азық табылар-ау, тек жоқтық,
Жегідей жеп бара жатыр намысын.
Өмір сүру қиын емес дәл бұлай,
Олжа көп қой, торыңды құр қалғымай.
Жаратқаннан жаралсаң да құс болып,
Жылы жаққа кете алмайтын, тағдыр-ай.
Жылы жақты көрген емес, көрмейді,
Оны тәңір тағдырына бермейді.
Қанша жерден қара тастай болса да,
Жылынсам бір деген үміт өлмейді.
Ұмыттырып жылуы жоқ төзімді,
Сенде де жан бар екені сезілді.
Кетсем-ау деп бөденедей жорғалап,
Төмен жаққа бір қадайсың көзіңді.
Құзыры көп құс патшасы екенсің,
Бір «елп» етсең төменгі елге жетерсің.
Дәл мұныңды кешіреді Құдай да,
Өзіңді – өзің кешіре алар ма екенсің?