Өлеңдер ✍️

«Ақ папама барамын» – деп қырандай,
Ақ мамаңа кетіп едің, тіл алмай.
Бір трамвай жаншып өтті гүлімді,
Тоқтай алмай, тоң мойынын бұра алмай.
Папаң да өтті қырандығын бұра алмай,
Көкектердің көңілінен шыға алмай.
Адам жанын таптап өтіп кететін,
Ағалардың бәрі кейде «трамвай».
Көп трамвай басып өтті жыландай,
Папаң жатыр, ол да орнынан тұра алмай.
Майгүл де өтті, Мұқаң да өтті өмірден,
Бұл өмірдің сұмдықтарын ұға алмай.
Майгүл бірақ жылайтындай кей-кейде
«Папа, папа, ойнаймын» – деп тіл алмай,
Сен сияқты ол да сәби болғанмен,
Сен әкеңді көресің ғой Құдайдай.
Әкең байғұс соны көріп еңіреп,
Қайта-қайта басын көрге тығардай.
Бүкіл қазақ топырағы сол кезде,
Солқылдатып көздің жасын жылардай.
«Өмір» деген рельстен шыға алмай,
Ей, ағалар, болмаңдаршы трамвай.
Ақын деген ақ сәби ғой өтетін,
Өмір-бақи құшағыңнан шығармай.