Өлеңдер ✍️

Кеудемді бір кернеген жел бар еді,
Қасымда содыр-сойқан ел бар еді.
Мінсіз болып ел-жұртқа көрінсем деп
Мінезімнен жоғалттым әлденені.
Келісе алмай «тәк-тәк пен қой-қойменен»
Албырттанған күндер-ай айқайменен.
Кешегі сол ашу жоқ, ақылым көп
Түлкі болып қашамын сай-сайменен.
Ашуым жоқ кешегі екіленген,
Үйреніскен бәріне, етім өлген.
Жұрттың айтқан қой-қойын қайталап жүр
Жылы қолдан жем жеген тоты кеудем,
Ал, ендеше, тірідей осы да өлген.
Ақиқатты іздемей тым тереңнен
Көрінуге құнықтым кіл төр, өрден.
Қылтың-қылтың етеді төрде мойным
Қырғауылдай мойыны күлтеленген.
Кеудемді бір кернеген жел бар еді,
Қасымда содыр-сойқан ел бар еді.
Серпілейін десем бір серілермен
Таба алсамшы оларды емге қане,
Арасында албырттардың жүре тұрмай
Дүние, сені қуып нем бар еді.