Өлеңдер ✍️

Жүрдек пойыз жүйткіді дүдік-дүдік,
Қара мазар қырда тұр. Ымырт тұнық.
Қарсақ жортқан кезде осы, қас қарайған,
Қу мазарға біреу жүр кіріп- шығып.
Барар жер, басар тауы қалмағандай,
Немесе малын кешке қамдағандай.
Е, пендем, не ғып жүрсің өз молаңдай,
Ол өмір, бұл өмірді кіріктіріп.
Ол өмір, бұл өмірден үміт қылып,
Қайтасың қу молаға тұрып-тұрып.
Өзін-өзі даламен жарыстырып,
Ала пойыз барады алысқа ұрып.
Қара мазар қасынан өте бере,
Қарт паровоз өкірді дауыс қылып,
Паровоздың үніне үнін қосып,
Аш бөрілер жүргендей алыста ұлып.
Түні бойы даланы басып өттім,
Талай- талай мазарды қасып өттім.
Ала пойыз екпінін баяулатты,
Алматының қасында басып екпін.
Алматыда адам көп. Сол адамдар,
Қарамайды бетіңе осы деп кім.
Обал, сауап ұятты ұмыттырып,
Жібереді енді өмір құнықтырып.
Су қараңғы далада
Соқыр түнде
Қу мазарға жүрер ме ем
кіріп-шығып.
Кіріп барып молаға, тұрған қырда,
Дегім келер айғайлап:
– Кім бар мұнда?
Тірілердің пиғылын түсіндік қой,
Тілін ұққым келеді жындардың да.
Тілін ұққым келеді елестердің,
Шейіттердің, өлгеннің, құрбанның да.
Қызықтары, әйтпесе, бұл өмірдің,
Қызық болмай барады жылдан-жылға.