Өлеңдер ✍️

Тағы да сенің елесің,
Мен әлдеқашан тәрк еткен.
Керіле басып келесің,
Көнетоз ескі паркетпен.
Уақытты-ай мына қас-қағым,
Қарашы мына ой кемін.
Көзімді байлап тастадың,
Шаштарың...
сосын көйлегің...
Ойласам ойға шер тұнад,
Недеген ғажап жарасым.
Еркелігіңді ертіп-ап,
Еркелей басып барасың.
Сөнер ме ізі бұл күннің?
Ұмыту бірақ әбестік.
Орнына сенің күлкіңнің,
Орнын толтырмас ән естіп.
Өзімді өзім жұбатып,
Өтер деп қазір алдымнан.
Көзіме келіп тұнатын,
Арашалар деп бар мұңнан.
Көктемнен көйлек сұратып,
Бүр атып бүрме етектен.
Ерніңде тұнып тұратын,
Еркелігіңді жетектеп.
Өтет деп күту, ой қандай,
Азап екенін білер ме ең?
Еркелігіңмен ойланбай,
Ессіздеу қылып жіберген –
Түнерген жанның бірі едім,
Түнермей қалай жата алам?
Алқызыл түсті жүрегін,
Атыңмен сенің атаған –
Жат адам едім, құлақта,
Сыңғыры қалған күлкіңнің.
Жылатшы, жылат, бірақта,
Жыламауым да мүмкінмін.