Өлеңдер ✍️

Жаз шықса ауыл жағалай,
Жайлайтын «Қарабұлақты».
Аялсыз артқа қарамай,
Арада қанша жыл ақты!
Көбісі-ақ есте қалмапты,
Шій күркем ғана шошайған.
Қуалап күзгі қаңбақты,
Аяққа кірген ошаған.
Анам жоқ...
Егін басында.
Жылағам,
Талай құлағам!
Қарайтын көздің жасына,
Ауылда жоқ-ты бір адам!
Шій күрке,
Қостар қараша,
Қалқайып қырда тұратын.
Қылқиып таңмен таласа,
Жетімдер өріп шығатын.
Қазанның қара дауылы,
Ашуға бір күн басқанда...
Қас қағым сәтте ауылды,
Ұшырып кетті аспанға!...
Дауылды түнде шырылдап,
Ұйқыдан шошып ояндым.
Жүрегі құрғыр суылдап,
Көжегіндей боп қоянның!
Қара түн –
Қара аждаһа...
Ашады арбап аранын...
Жығылып, тұрып, далбаса,
Беталды маңып барамын...
Қараңғы сай ма,
Жыра ма?
Кім білсін не бар алдымда?!
Əйтеуір,
Шөп пе, қурай ма?..
Жармастым Жердің жалына!
Қайда, – деп, – анам? – шошындым...
Ондайда қалмас ес тіпті,
Жел алып кеткен қосының,
Соңынан қуып кетіпті!..
...Шаңда бір солдат оралды,
Көп күткен жеңіс келген-ді!
Қоңыр қос түлеп оңалды,
Ұшпайтын болды желге енді!
Өтті де солай ауыр күн,
Елесі қалды өткеннің...
Əкеме айттым ауылдың
Аспанға көшіп кеткенін!..