Өлеңдер ✍️

Ана жақта... таппай қап бірдеңесін,
Айқай салып, шалың кеп: «Жүр» — дегесін.
Алды-артыңа қарауға мұршаң болмай,
Сен де кете бардың ба, үндемесім.
Жүрегіңді... көрместен шарқ ұратын,
«Үндемес» деп қойған-ды халқың атың...
Бірақ сенің көзіңнен төгілген нұр,
Миллион сөздің орынын толтыратын.
Көп ортаға кете алмай бейімделіп,
Бұрын барар жерлерге кейін келіп...
Жүрегіңе титтей де кір сақтамай,
Дүниеге қараушы ең мейірленіп.
Қол созбай-ақ асқар шың-зеңгірлерге,
Мойынсұнып әуелден жөн білгенге.
Әулие тұтып шалыңды,
Бірдеңе айтсақ:
— Әкең білед, соған айт! — деп жүргенде,
Ол кетіп қап...
Арылмай мұңды елестен,
Сағындың ба, күндерді бірге кешкен.
Қарағыштап қыр жаққа жүруші едің,
Кетіп қалдың бір күні үндеместен.
Бесігіңді Жер-Анаң тербетуде,
... Тұңғиыққа батамын мен де күнде:
«Пайғамбар мен Машайық болмаған соң,
Күнәсіз жан жоқ, сірә, жер бетінде.
Тек жақсылық күтетін айналадан,
Пенделікке жан ең ат байламаған.
«Он күнәнің тоғызы — тілден» дейді,
Сенің күнәң аз шығар, қайран анам».