Өлеңдер ✍️

Бір қыз бар Ақтөбеде, аты — Көктем,
Қалқамның көркем еді нәті неткен!
Бірақ та әкесінің түсі суық,
Қыс деген — аты да өктем, заты да өктем.
Аузынан шыққан сөзі, сірә, балдай,
Жігіт ем қай қызға да ұнағандай.
Далада тұрмын, міне, діңкем құрып,
Еркемді үйден сыртқа шығара алмай.
«Бұл кім, әй?
Бұлай тұрған жарамайды».
Барақ-Жел айнала үріп, абалайды.
Боз бұлттың жабығынан сығалаған,
Сұлу Ай күліп, мені табалайды.
Ойлар кеп бірі мәнсіз, бірі мәнді,
Көңілім көкке қарап ұлыған-ды.
...Түшкіріп, қақырынып-түкірініп,
Қырсық шал жатпай, ұзақ жүріп алды.
Кеудемді тағы күдік кескіледі:
«Ай, осы қашан маған ес кіреді».
Кетейін десем, сол сәт
Қалқатайдың
Сыңғыры шолпысының естіледі.
...Барақ-Желдің үні өшті абалаған,
Қырсық шал да қисайды... (Шамалағам).
«Шығады ол. Әні-міне кеп қалады...»
Жүрегім алдамайды!
Сенем оған..