Өлеңдер ✍️

Сыңсиды аққу айдында сынық қанат,
Мұңлы әуенге құлақ сап тыныпты алап.
Аққуға атқан мылтығын жерге тіреп,
Мерген тұрды жағада күліп қарап.
Зарлайды аққу, кім мұның зарын ұқты,
Әлсіз - өзі, басқаның бәрі мықты.
Тек қанына боялып құбыла жақ,
Бір пұшпағы бұлттың малыныпты.
Көкке қарай қалықтап ынтық әні,
Көл бетінде бейшара-ай, бұлқынады.
Дәрмені жоқ, көзінен қан тамшылап,
Құшағына таулардың күн құлады.
Қып-қызыл көл қайғыдан тұнды білем,
Сыбырласты қамыстар бір-бірімен.
Сұлулықты жылатып мерген кетті,
Шошынбастан қанішер тірлігінен.
Күліп кетті-ау, қалғыр-ай күле білмей,
(Қасіретке талайлар жүр егілмей).
Қызыл айдын – жаным да, қаным дағы,
Жаралы аққу – жаралы жүрегімдей.

Мен егілдім, ұқпайын қалай мұңды,
Өлең болды азабым талай күнгі.
Сол аққудай жүрегім аласұрар
Қанатымен сабалап жан-айдынды.
...Тамырымда өміршең арман ағып,
Айдынға ақ нұр төгілген таңда барып,
Қасіретін жазамын аққу құстың
Қауырсынын киелі қанға малып..