Өлеңдер ✍️

Жүр әне жағалауда ақын тасып,
Жүрегі Жасыбаймен жақындасып.
Сезімі самырсынмен сыр шертісіп,
Көңілі көк аспанмен ақылдасып.
Тереңнен қайнап шыққан қара қайнар,
Қақ жарған қара тасты қарағайлар.
Бұқар, Мұса, Мәшқүрдей орам ойлар,
Әлкей менен Қаныштай нар ағайлар,
Аруақты ардақтаған Қорабайлар.
Жартасты жарып шыққан самырсындар,
Менің де жүрегімді жанырсыңдар.
Сұлтанмахмұт, Жүсіпбекті танырсыңдар,
Найзағайға ұрынған тәңір шыңдар.
Басына бұлт байланған Баянаула,
Көліңді көк ала үйрек саялауда.
Бұл заман нар ұлдарын аямауда,
Қалайсың, ақыныңды аялауға?
Су бойында сыланған патшайымдар,
Аққу биін билеген ақ қайыңдар.
Баянның мөлдіреген көлдеріне,
Інжу деп, меруерт деп ат қойыңдар.
Қырандар қарғаларға таяу қонбас,
Сондықтан қанаттыға аяу болмас.
Астынан атын тартып алсаң дағы,
Қанаты бар ақындар жаяу қалмас.
Баянтау, шырқап шыққан қыраның көп,
Жауһарсың жер жаһанда сынарың жоқ.
Иненің жасуындай Жасыбайым,
Қала гөр қол жетпейтін жұмағым боп!