Өлеңдер ✍️

Еркiн жел ем жаз шалқитын жайлауда,
Күй дегенiң күйшi қолын байлау ма?
Тағдыр менi нән шаһарға ап келдi,
Құрекеңдi жiберткендей айдауға.
Басындағың болмағасын нәби ми,
Көңiлдегiң қайдан болсын арий күй,
Жүрек жалғас өңешiммен шыңғырам,
Бiрақ ол да боп шықпайды табиғи.
Тас сүрлеуге табанымды жара қып,
Қу молама кiрем кешке қабарып.
Қыл көпiрдiң азабынан өтетiн,
Мұнда менi деп атайды қалалық.
Қайырмасын тас дуалдар тонаған,
Тереземдi соққылайды самал ән.
Аяғанмен есiгiмдi ашпаймын,
Сөнген шырақ жанбайды деп жаңадан.
Тар бөлмеде кең тынысым тарылып,
Жалғыз ғана отырамын жабығып.
Жаным еркiн жайлауымды сағынам,
Бiрақ та құр не iстей алам сағынып.
Жанды тербеп мәңгiлiктiң ағыны,
Тән арыды, Арман бiрге арыды!
Жанарымды қытықтайды нұрымен,
Мың жыл бұрын сөнген жұлдыз жарығы.
Жаным жұлдыз жылдамдығын қосқанда,
Сәлем айтып кейiн қалған достарға,
Бұл қаладан кетем түбi көкке мен,
Кетемiн мен Сегiзiншi Аспанға.
Деймiн iштей,
Дейдi iшiмде бiр дауыс.