Өлеңдер ✍️

Тас-талқан боп құрсаулы мұз-кеніш те,
Күннің нұры лап қойып мұз берішке –
Жалт қарады жалпақ әлем аң-таң ғап
Тәй-тәй басқан Һомо Сапиенске.
Қыс – Заманның қаһарынан еті өліп,
Әзер шыққан тұмауратып, жөтеліп –
Басы айналған Һомо Сапиенс тұр
Жерден алғаш өз бауырын көтеріп...
Жұмыр Жерде жан-жануар қауышып,
Үнге толды үңгірлер мен тау іші.
Мұз құрсаудан шапшып аққан тасқыннан
Жаңғырады Сарқырама дауысы.
Мәңгі Көктем келгені ме? Шалқарда
Арайланып атып жатты бал – таңдар.
Босып жүрді таутеке мен киіктер,
Жосып жүрді мамонттар мен тарпаңдар.
Алғаш рет еске түсіп бас қамы,
Қарын қамы – ойламады басқаны –
Садақпенен жебені ойлап тапты да
Сатырлатып көздеп ата бастады!
Қарын қамы жаулап ойын, сезімін
Олжалы боп еті де өсті көзінің.
Жебелері – таутекені жаусатқан –
Жайпады енді бауырларын өзінің!
«Неткен сұмдық!»
«Өлім дей ме?!»
«Не дейді?!!!»
Неге біреу мұның қылмыс – демейді?
«Өлтірме!» деп атып түрды – Өлтірме!
Мамонттар да мамонт етін жемейді!!!»
Осы Рухтың өлмесіне сенемін.
Өлеңіммен соны ғана жебедім.
Ең бірінші қайраткер – сол!
Ол-дағы нысанасы болып еді жебенің...
«Обал-ай!» – деп қалды ел. Өрттей – түрлері.
Осы болар қасқырға иттің үргені:
Қаруы бар адам миы сол кезде
Ойлап тапты зындан менен түрмені.
Мәре-сәре болған қылыш ісіне –
Білте мылтық – шабыт берді кісіге.
Енді, міне, бәрінен де баз кешті,
Ракеталар кіреді оның түсіне...
Отырарлар – Отырардың жалғасы.
Хиросима – қасіреттің қамбасы.
Ырсиып тұр Һомо Сапиенстің
Бухенвальдта салған – қара таңбасы!
Бәрі де сол – қарын қамы, бас қамы...
Қарын қамы...
Ойламайды – басқаны!
Жебе ұстаған жанкештіден гөрі, тек –
Бомба ұстаған –
Тағы
Бола бастады...