Өлеңдер ✍️

Сен, ренжіме,
көзіңдегі мөлдір тұнба бұлақты,
жүзіңдегі өмір сүрген қуатты,
өңіңдегі ізгілікті, шуақты –
маржан жырдың жолдарына ілмесем,
күннен-күнге қызғалдақтай гүлде сен.
Жазғытұрғы таңғы нұрдай аяулы,
шұғыла шашып мың-сан сәуле бояулы,
құлпыра бер, махаббатым, баянды.
Шапағына шарпылайын мен-дағы,
елжіретіп сезіміңнің бал дәмі.
Сонда Күн де нұрын төгіп малынта,
айналармыз біз қып-қызыл жалынға,
көңіл мас боп өзің барда жанымда,
осы өмірдің бар қызығын татармыз,
рауандаған алтын таңдай атармыз.
Күз өкпегі көңілге дық сала алмай,
есерміз біз көктемдегі самалдай,
тіршіліктің жұпарына қана алмай,
жанарыңда тұрған тұнық жақұт-нұр,
мәңгі муза, айнымайтын бақыт бұл,
төгілмесін қалай ғана шабыт-жыр?!
Сен ренжіме,
Жыр арнамай жүрсің деп соңғы кезде,
Тағдыр сыйы – жұп ғұмыр мәңгі бізге.
О, ақыным, мұндайда шалқы лезде.
Ғашық жарым,
өмірім де өзіңсің, өлеңім де,
көңілім де шат күйге бөленуде,
сыр сандығым – сезімім тереңімде...
Сол баяғы ынтыққан бұла қалпы,
менен саған осындай мұра қалды.