Өлеңдер ✍️

Мұңайып қалсам кейде мен:
ондайда жаным өзім де ұқпас тылсым сыр,
Жүректен жарып
шығады дерсің жыр-сыңғыр.
Зымырап мынау
ағындап жатқан фәниде
О, Муза, мені
құдіретіңмен сілкіндір.
Тұқшиып төмен
өткізер күнін пенде ме ем,
Өмірге мынау
өкіну үшін келмегем.
Іздесең мені
үйіме келші қайран дос,
Болайын қыран
қияға құлаш сермеген.
Ақтарсақ сырды,
шалқытып құсын көңілдің,
Бар мәнін сонда
ұғармыз ұлы өмірдің.
Бопсалап тірлік
кешкенше келте ғұмырда,
Келеді дәйім
ақ жауын болып төгілгім.
Біреулер, бәлкім,
кінәлар бізді жаратпай,
Жаттанды ойды
қылармыз бейне талақтай.
Қайтесің достым,
қайтесің жұрттың қаңқуын,
Үйіме келші
тылсым біір түнде таң атпай.
Сонда біз тірлік кешпейміз
мүлде жаттанды,
Қарсы алып бірге
тұрармыз атар ақ таңды.
Кетерміз кезіп
көктемгі жасыл бақтарды,
Еске алу үшін
елестей сол бір шақтарды...