Өлеңдер ✍️

Өр, Маңғыстау, өлеңсің тұнып тұрған,
Өздік қалпың өзгені қызықтырған.
Өрекпіген басардай кей көңілді,
Өжет ердің кейпіндей биік тұлғаң.
Көзім салсам кең дала –алқабыма,
Сүйсінумен қараймын тарпаңыма.
Маң-маң басып аяғын нар түйелер,
Мойын бұрмай барады жан-жағына.
Көзім салсам Қаратау жотасына,
Шаң жұқтырмас жортқанда шашасына,
Тау тағысы – архарды көре қалам,
Ұқсап туған мәрт мінез Даласына!
Бір жағында қияның көкжал жүрер,
Ортекедей орғуды о да білер.
Жия қоймас айылын жылқыдан да,
Айғырлар да арланның қолында өлер.
Құз-қияның басына бүркіт қонар,
Қызыл көрсе қанатын сілкіп қағар.
Сайын дала төсінде сайыс қызса,
Мізбақпайтын жартастар мүлгіп қарар.
Бір қиянда жүйткітіп киік-пері,
Делебесін қоздырар жүйріктердің.
Жер апшысын қуырып сәйгүліктер,
Іштей келіп тұрады «құйғыт» дегің.
Қалай таңдай қақпассың қайран қала,
Намысыңды қайрайды сайран Дала!
Қатыгездеу өлкені бағындырған –
Қасиетіңнен айналдым қайран Баба!