Өлеңдер ✍️

Жапония.
Токио.
Қараңғы түн...
Көңіл дертті...
Шақта бір алар тыным.
Дөңбекшіп ұлы жүрек қарс айрылып,
Жанарға кешкі ымырттай жамалды мұң...
«Апырай,
Тұрған жоқ ем жас алғалы,
Адамның күйінгенде босар жаны.
Жапондар!
Жүз он миллион халық екен,
Өмірде мұндай елдің жоқ арманы.
Қазағым, беу, қазағым, қайран елім,
Көсілген кең жазира байтақ елім.
Кең даланы көмкерген баяғыда,
Көктүрігім, қазағым қайда менің?!
Шексіз, шетсіз аймақты қанжығаңа ап,
Күн кештің тарихыңда қанды қасап.
Бодандықтың түрілмей бет пердесі,
Бақытыңа жетер ме ең мәңгі жасап?!
Беу, қазағым,
Еншің ед ұлы Дала,
Кеңдік қана сиятын ұғымыңа.
Қыршынынан қиылып қандастарым,
Балта шапты қаскөйлер ғұмырына.
Ату, асу, аштық пен арандату,
Ашты аранын қазаққа заман қату.
Азаттықтың жолында алысқандар,
Шейіт кетті жұтқандай зәһардан у.
Қалтарыста қалды да нақ дұшпаны,
Қазақ пенен қазақтың аңдысқаны,
Жаудай көріп, көрсетіп бірін-бірі,
Тап-тап болып күресіп, тартысқаны.
Бірте-бірте айрылып еркінен,
Қойдай болып бөрлікті бөрі тиген.
Боз ботадай боздайды бір ұланың,
Жүрегімен, жанымен сені сүйген!.»
...Таңғасалым...
Мұхаң ғой жүгінері,
Кірген-ді ішке жазушы інілері.
Ғұламаның кейпіне көз салған-ды,
Жанарының кірбіңі білінеді.
Қарай берді...
Бәрі де түсіне алмай,
Үңіледі ұстаздың жүзін барлай..
– О, жігіттер, дүниеде ең қор нәрсе,
Айтыңдаршы, не болды қысылардай?!
Дәл осындай көкейде сұрақ тұрды,
Қаламгерлер Мұхаңа құлақ түрді.
Өзіне-өзі жауабын қайтарарда,
Ұлттық тұлға күйзеле жылап тұрды:
– Халқың азда, бауырлар, қор болғаның,
Тәуелсіздік, жер мен тіл – арман-бағың.
Қазақ қашан болады жүз миллион,
Кім көреді қазақтың зор болғанын?!
Қадалды ма дерт боп бұл өзегіне,
Келешекті жүрегі сезеді ме,
Шер-шеменнен ақыры айыға алмай,
Шекті сапар ғайыптың өзеніне..