Өлеңдер ✍️

Тәңір-әмір тал-ғұмыр сый еткелі,
Тағдырыма болғам жоқ жиі өкпелі.
Тар жол, тайғақ кешулер талайында
Тылсым-әлем, әз-ғалам сүйеп мені.
Жүрегіме күмбірлі күй еккені,
Таусылғанша жанымның тиек-демі,
Періштелер аулына қоңсы қондым...
...Жындар бір күн қоршалап, иектеді...
Көз алдымда дөңгелер елес беріп,
Әзәзіл боп арбайды кеңес беріп...
Ақыныңды ол қалғандай абайламай
Ар, Намыстан жаралған егеске нық.
Жол кессе де үрікпес қара мысық,
Тірлікте бір тартпаған сана сұлық,
Ақынменен алыспақ кер ниетте,
Адалдықты пір тұтқан, адамшылық.
...Пойыз, купе, тағдырдың сыны бүгін
Түсті басқа ілініп құрығы-мұң...
Кеттім ұшып құлдилап төмен қарай
Жын қуам деп түйілген жұдырығым...
Кетті қирап... тас-талқан... қабырғам үш...
Баратқандай таусылып жанымда күш...
Жан-жағымнан қаумалап бауыр, келін,
Шақырады қол бұлғап Сабыр, Намыс...
...Жиырма бес күн жаттым-ау төсек тартып,
Қозғала алмай, бір жақпен, төсек батып...
Қабырғаның ойладым жайын терең,
Жабықпадым, мұңланып, жас ақтарып...
«Ех!» деп терең күрсіндім көкіректен,
Есіл ерге бола алмас өмір өктем,
Шабар едім баяғы батырларша,
Жын-шайтанды қумаққа төңіректен...
Бас айналған, ес танған қоғам көрдім,
Жолдан тайған «жемді ауыз» адам көрдім.
Теңселеді дүние, іріп-шіріп...
...Ертеңіне елімнің алаң болдым...
Үзілгендей өңеште жұлын-үнім,
Үздігеді бейшара құлын-үнім...
Ертең үшін қасқайып тұра алмаймыз,
Ер дегенің «сүйектің құлы» Бүгін.
Өзді-өзімнен күйінем осындайда,
(Жүрегімде, дей берем, жасын ойна!)
Жан менен Ар, Абырой асқақ болсын,
Сырқыраған сынық бұл басылмай ма?
...Ежелгі Еренқабырға түседі еске,
Қытайдың қорғаны да осы емес пе.
Қабырға қалқаныңдай, семсеріңдей,
Қабырға тұнып тұрған жыр емес пе?
Жалаңаш – қабырғасыз жүрегің де,
Жалаңаш – өкпе, бауыр, бүйрегің де.
Жалаңаш - ішек-қарын, өт, ұйқы без,
Қабырғаң –қорғаушың да, тірегің де.
Еремін ерен ойдың жетегіне,
Пәлсапа пәтуалы өте, міне.
Кеңеспей қабырғаңмен іс қылмайсың,
Бойласақ ұлы өмірдің өзегіне.
Бойласақ өзегіне ұлы ағымның

Жазылар тән жарасы бұл ақынның.
Жанымның жаралары жазылса ғой,
Ел деген өрен едім мұратым мың.
Ел десе жан-әлемнің қозғап шерін,
Адасқан боз ботадай боздар едім.
Баяғы Қорқыт бабам секілденіп,
Тереңнен шер-шеменді қозғар едім...
Беу, халқым, жазып па едің тынысыңды,
Бол аман, шайқап алмай ырысыңды.
Сүймейді сұңқар- уақыт құнысуды,
Заманның күн кешуді құлы сынды.
От беріп елдік, ерлік сезімге енді,
Сілкінер түнгі ұйқыңнан кезің келді!
Арғымаққа шақ келді алмастырар

Төзім деген төзгісіз боз інгенді!
Қабырғасыз ел – күшсіз-ғаріп болар,
Қабырғасы елімнің – халық болар.
Қабырғамен санасса хан-төрелер,
Қабырғалы ел қанатты, алып болар!
...Мен осынау ұстанам өсиетті,
Ел дегенде кеулейді жас иекті...
Қазақ үшін, ағайын, Ел менен Жер,
Қабырғадай бүтіндік қасиетті!