Өлеңдер ✍️

  25.07.2022
  104


Автор: Оңайгүл Тұржан

ДАУЫЛ

Сұр дауылға шулай қашар көл ұнап,
Таулар қалды өзiн бұлтпен көмiп ап.
Ызың-ызың әнге салып қурайлар,
Тiрiлердi мазақтайды өлiп ап.
Құтырынып,
шыдамыңды жүз үгiп,
Жанды әлем жансыздарға сүрiнiп.
Ашуланып шағала-үн шарт сынса,
Тасбақалар тасын ала жүгiрiп.
Ұлы дауыл мең-зеңдiктi қамшылап,
Көңiлдердi құл-мiнезден аршып ап.
Махамбеттей бiр ғасырды шайқаған,
Екпiнiмен жалтақтықты жаншымақ.
Қара бұлтты шапшаңдыққа боятып,
Жалқаулыққа қалмағандай сая түк.
Мен де айналдым астаң-кестең дауылға,
Сөйлемдердi айқай салып оятып.
Қара дауыл,
Менi де сен жат көрме,
Отырамын қиялдағы қақ төрде.
Дауыл-өлең жазсам-ау деп армандап,
Тыныштықтан мезi болған дәптерге.
Мен де сендей,
өзi өзiме күн бермей,
Анаған да, мынаған да үлгермей.
Күллi әлемнен өзiмдi iздеп әуремiн,
Әлем де өзiн менен iздеп жүргендей.




Әлеуметтік желілерде бөлісіңіз:
Facebook | VK | WhatsApp | Telegram | Twitter

Пікір жазу