Өлеңдер ✍️

(Бикен Римова)
«Біздің Бикен!» деген сөзді сыйғызып,
Соғар едім ұста болсам бір жүзік,
Арнар едім соны саған, жеңеше,
Жетпіс жаста жас келіндей тұрғызып.
Ондай менің жоқ қой, əттең, өнерім, –
Жүзік болсын жазған осы өлеңім.
Жүзік тозар, ия болмаса жоғалар,
Ал өлеңнің тозбасына сенемін.
«Халық қызы», менің жеңгем Бикенім», –
Десем саған, жақсы бағаң – бұл сенің,
Өнеріңе алпыс екі тамыр мен
Бəрі балқыр жетпіс екі жүйкенің.
Сен жеткіздің мың əйелдің мінезін –
Сахнада өміршідей бір өзің,
Барлық миды, бар жүректі биледің,
Өнер-аспан, Ай да өзің, Күн де өзің.
Бəлкім, ақын асып кетсе, кешірім,
Жеңгесіне тең таппаса, несі мін,
Еркелеймін, əрі именіп, сыйлаймын,
Ертелі-кеш естілгенде есімің.
Сен ағамның, Шахаң шаһтың жарысың,
Құшақтаған ел қазақтың арысың.
Неткен сенің бақытты еді білегің,
Неткен күшті махаббатың, намысың!
Бəрін-бəрін білем, сезем жүрекпен,
Ол тарихқа енді талай жыл өткен,
Сен бөлендің құрметіне халықтың
Талант деген құдай берген құдыретпен.
Бəрі де бар – Атақ, даңқ, Абырой,
Салт-салтанат, салиқалы сабыр, ой.
Тек Шахаң жоқ – əттең, мұның бəрінен
Бір шалыңның болғаны да тəуір ғой.
Сен артиссің, жазушысың, данасың,
Жетпіс асқан Бəйбішесің, анасың,
Бірақ мынау тойыңда да, ойымда
Сен мен үшін Жеңеше боп қаласың