Өлеңдер ✍️

Ес білмей мен əкеден қалдым жастай,
Жалғыз ұшқан аспанда қарлығаштай.
Жетімдіктің желі кеп үйіргенде,
Тағдырыма қарадым жағымды ашпай.
Қандай еді, кім еді ол, сөнген шырақ –
Ақын ба, батыр ма еді? – деген сұрақ
Көп жүрді көкірегімде жауап таппай,
Ештеме жарытпадым елден сұрап.
Содан соң қиялымда салдым сурет –
Сендірдім өзімді өзім дəл осы! – деп.
Ат жақты, қою қабақ, бүркіт тұмсық
Көзінің ағынан да қарасы көп.
Көмірдей жалтыраған сақал-мұрты.
Кескіні қара күрең. Дене сырты
Қоңды емес, ортадан сəл биік бойлы,
Қасқа бас, кең маңдайлы – тұлға, тұрқы.
Түп-түзу, қырық жеті жаста ғана,
Ол мені өз артына тастағанда
Көзімде – жайдақ шана, қызыл кілем
Шашағы сүйретілген ақша қарда.
Содан соң «құлқуалла» – қыс бойына
Нағашым соғатұғын үш қайыра,
Өлеңдей естілетін еді маған –
Əлде адам, əлде ұшқан құс жайында...
Сол сурет əлі күнге қаз-қалпында.
Қалды деп, жұрт жұбанар «көзі артында» –
Келемін өмір бойы серік етіп,
Есімін қосып алып өз атыма.
Жіберер алдына сап кейде мені –
Ол маған шын əкелік көңілі еді.
Сол кезде менің «Ғафу» деген атым
Кешірім сұрағанымдай көрінеді...