Өлеңдер ✍️

Осы міне,
Пирамида дегенің,
Қайран зергер...
Салған екен өнерін,
Мақтады ма,
Даттады ма ел көзінде
Қара тасқа жан бітірген шеберін.
Өңі кеткен,
Көні кепкен –
Шөл дала...
Шөл далада ойнақтаған жел ғана.
Тауың да жоқ,
Тасың да жоқ,
Тып-тыныш...
Көз ұшында...
Көрінбейді ел... қара...
Сонда қалай?!
Жетпейді оған миың да,
Айтпайды оны
Құм суырған құйын да.
Үйрен ұшар әр тасының өзінен,
Кім әкелген
Қу медиен – қиырға.
Осы міне...
Талай көзді арбаған,
Талай заман...
Аңыз қылған бар ғалам.
Қаншама рет
Жердің өзі ауырлап,
Сілкінгенде,
Серпіп тастай алмаған.
Содан ба екен
Қорқатыны мезгілдің...
Жалғыз шебер,
Оны жалғыз сен білдің.
Адам емес айтқаныңды ұғатын,
Құдіреті ау,
Тасты қалай көндірдің!
Не сиқыр бар
Бұл қара тас мүсінде,
Не жатты екен
Көкірегің ішінде.
Мәңгі бақи бір керемет қалдырып,
Адамдарды таң қалдыру үшін бе?!
Кегің бар ма
Әлде бейбақ еліңде,
Қалай салдың
Тұлдыры жоқ өңірге.
Жер үстінде –
Қасірет пен қайғының
Куәсі боп...
Тұрып қалсын дедің бе?!
Ол да қалды,
Сен де қалдың, зергерім,
Күн де атыңды қайталайды жер-көгің,
Оны мүжіп,
Тауыса алмайды мезгіл де.
Құдіреті жетпейді оған пенденің.
Міз бақпайды...
Тұрғызғандай кеп-кеше.
Бір жасайды ол...
Бір жапырақ көктесе,
Қартаятын,
Қалтырайтын түрі жоқ
Жер жарылып,
Аспан құлап кетпесе...