Өлеңдер ✍️

Әуелден қанық едім осы есімге,
Сақталған жұрт жүрегі, дос есінде.
Кеудемді ашып тастап, желге беріп,
Нұрқанның жүріп келем көшесінде.
Білді ме, ақын мұны білмеді ме,
Жанымның бәйшешегі гүлдеді де.
Тұратын бұл көшеде әрбір үйдің
Түн бойы ілінбейді ілгегі де.
Нұрқанды есіне алар ел өкінбей,
Қалтқысыз оған және сенетіндей.
Жаюлы әрбір үйдің дастарқаны –
Жарқ етіп ақын жетіп келетіндей.
Жетектеп алға қарай қызық арман,
Бұл жерде Нұрекеңнің ізі қалған.
Торғайдың мақпал торы топырағынан
Жалықпай жыр маржанын сүзіп алған.
Алғандай дәл осы бір дала тыным,
Өтпеді-ау өзіңменен дара түнім.
Білмеді-ау қайран ақын кейін бір кез
Өзінің көше болып қалатынын.
Мен соны ойлаймын да қайғыланам,
Жаныма жырдан үлес, байлық алам.
Әрқашан ақындықты ақын тұту –
Заңы ғой табиғаттың айнымаған.
Ардақтап аруағыңды халқың неше,
Бас изеп, ниет етіп, мақұл десе.
Тебіреніп жыр толғайды, сыр тыңдайды,
Қосылып елмен бірге ақын көше.