Өлеңдер ✍️

Оңай емес
Ойлағанға тірлігім
Біреуге – қас,
Біреуге дос, құрбымын.
Жайшылықта жарқыл қағып жүргенмен,
Жасырмаймын:
Менің де бар бір мұңым.
Ерте көктем салқынына іліктім,
Найзағайдың жарқылына іліктім.
Айтар сөзім
Алқымыма тіреліп,
Қор болам деп,
Қорықтым да, үріктім.
Өзімді өзім өтірікке сендірдім,
Өзімді өзім өкінішке көндірдім.
Жағаластым,
Көп адастым,
Ақыры –
Не бітірдім,
Не тындырдым,
Не өндірдім?!
Қасиетін айырмадым асылдың,
Қасіретін танымадым Ғасырдың.
Бірлік кімде?
Билік кімде –
Біле алмай,
Бейбіт күнде берекемді қашырдым.
Елге сіңген
Еңбегімен санаспай,
Жан ұшырдым –
Жақсылармен жанаспай.
Мұрынынан тұрды тарих міңгірлеп,
Мұраларды желге ұшырып «Манастай».
Күндіз – күлкі,
Қалдым түнде ұйқымнан,
Жан шошыды көрген кезде сиқымнан.
Ірілері іріктеліп елімнің,
Талшық қылдым қалған-құтқан қиқымнан.
Талықсытып
Таусылғаны-ай амалдың,
Тас түрмеге қайта-қайта қамалдым.
Діні бар деп ойламадым әкемнің,
Тілі бар деп сыйламадым анамның.
Шайқалғандай
Шаңырағым – дарағым,
Емін іздеп жанға түскен жараның.
Ұрандадым,
Тұра алмадым орнымда,
Өткеніме қайтадан бір қарадым.
Тарих тонын «шешіндірген» секілді,
Тоқыраған көшім жүрген секілді.
Талай жылдар
Талып қалып, тіл қатпай,
Енді ғана есім кірген секілді!