Өлеңдер ✍️

Құм мен тастың арасын жарып шыққан,
Айналайын дәл сендей жарықтықтан.
Бай да ұққан сырыңды, батыр да ұққан,
Ауру-сырқау, мүсәпір, ғаріп те ұққан.
Қыс пен жаздың құқына төзіп бірден,
Қара жердің қасиетін сезіп білген.
Алғаш рет мен сені құмнан емес,
Көк сандықтың ішінен кезіктіргем.
Иіскемей біз тегі жата алмаймыз,
Қолға ұстауға әжемнен бата алмаймыз.
Аршаның шырпыдайын бір талымен
Тісін шұқып жүретін әкем байғұс.
Біз сұрасақ: «Шырағым, әрі, – дейтін, –
Әркім ұстап кетеді нәрін, – дейтін. –
Қасиетті шөп, – дейтін, – білмейсіңдер,
Тіс пен ішке таптырмас дәрі», – дейтін.
Арша тұрған жерде еш шаң жүрмейді,
Соқсын жел, жауа берсін жаңбыр мейлі.
Оны иіскеп жүретін мал торланып,
Оны иіскеп жүретін жан гүлдейді.
Кеудесін тосады күн, тосады айға,
Малынып тұрғандай боп жоса қанға.
...Рақымы адамға көп тигендер
Осылайша мәңгілік жасамай ма?!