Өлеңдер ✍️

Ешкім бөліп алмайды ақынды елден,
Ешкім бөліп алмайды батырды елден.
Топты жарып,
Толысып шыққаннан соң
Кітабыма Торғайдың атын бергем.
– Туған жердің үйірсің атына әман, –
Деді маған әзілдеп ақын ағам, –
Бір ауылды айналып жүре берсең,
Тұздығы жоқ жыр туар татымаған.
– Тарылып кеткен қалай тақырыбың, –
Деді маған әзілдеп ақын інім. –
Ауыздан әлі дәмі кетпей жүр ме
Ауылдың қаймағы мен қатығының?
– Торғай жақтан басқаға бұрылмайсың, –
Деді досым, – ашылар сырың қай күн.
Торғай болып кеткеннен аманбысың,
Торғай... Торғай... дейсің де шырылдайсың.
Әзіл сөзбен әдейі шұқыды ма,
Тиіп кетті менің де қытығыма.
Болмайды енді бұл сәтте болдыруға,
Болмайды енді бұл сәтте ұтылуға.
Бөліп, жіктеу бар осы әлі бізде,
Онсыз тіпті келместей сәніміз де.
– Торғай! –
Дедім орнымнан атып тұрып, –
Ортақ есім,
Ортақ жер бәрімізге!
Төгілмесін, төгілсін терім мейлі,
Тіпті маған бермесін төрін мейлі.
Сен бөлгенмен, қарағым,
Мен бөлгенмен,
Аманкелді, Әліби бөлінбейді.
Ортақ бізге дауылдай жастығы да,
Ортақ бізге бауырдай достығы да.
Досқа мәлім, сырттағы дұшпанға да,
Астананың тауындай астығы да.
Арпалысып ақпанмен, аптаппенен,
Қиындыққа қашанда тап-тап берем.
Тіпті, құйттай торғайдай күнімнен мен
Торғай деген есімді сақтап келем.
Сан көктемде,
Сан қыста,
Сан күздерде,
Тарих ісі айналды мәңгі іздерге.
Қартаймайды қыр төсі қайта түлеп,
Сол Торғайды жырлаған жалғыз мен бе?!
Ортақ бізге арайлы бір таң бүгін,
Бір аспанда,
Бір жерде тұр тағдырым.
Оқыр едің сүйсініп шын түсінсең,
Токиода тұрып-ақ Нұрхан жырын.
Ортақ менің жырым да,
Жан сырым да,
Өлең деген құмармын бал-шырынға.
Қара нөсер болайын құйып өткен,
Талып тамыр, тағдырым, тамшы қылма.
Туған жерден кетпеспін сірә мүлдем,
Сертім осы балалық, бұла күннен.
Сусындатып мәңгілік тұрамын мен
Өлеңменен – өзімнің бұлағыммен!