Поэмалар ✍️

Аспанның бұлты сіркіреп,
Сездірді барын қатердің.
Жиырма бесінші қыркүйек,
Ұсталған күні Сәкеннің.
Заманда мынау кер кеткен,
Ажалын тұрмас кім күтпей?!
Жетіп бір келді –
Жендеттер,
Ішуге шайын үлгіртпей.
Келді де «ордер» ұсынды,
Түскенін айтып тұтқынға.
Түсінді Сәкен...
Түсінді –
Айтылмай сөзі жұтқында.
Әлде бір іске алаңдай,
Қабағы сол сәт түйілді.
Сонан соң,
Тойға барардай,
Дұрыстап тұрып киінді.
Таңғалтар жұртты көркімен,
Өзі ғой нағыз кісінің.
Басына құндыз бөркі мен
Үстіне киіп ішігін.
Ішінен айтып «мақұлын»,
Алапат ойлар астасып.
ЬІғыса берді,
Ақырын,
Көзімен ғана қоштасып.
Жан-жаққа сосын қарамас,
Әр жағы бұлдыр тұманды.
Өкініш-өксік аралас,
Гүлбаһрам бір үн шығарды.
Жалғасып және сол үнмен,
Көшенің желі уілдеп.
Кетпеді күдік көңілден:
«Ғұмыр-ай, ғұмыр, ғұмыр!» – деп.
Көшеде талдар қалтырап,
Күз желі жұлып жұтатқан.
Сарғайған соңғы жапырақ,
Сырғып бір түсті бұтақтан!..