Поэмалар ✍️

Шықса бір, шіркін,
Анық Ер.
Арылып мұңнан мың батпан.
Құтылды –
Қайран,
Қалың ел –
Қынадай қырған «Қу жақтан».
Басылып әлек-әбігер,
Арылып дерттен меңдеткен.
Құтылды –
Қайран,
Қалың ел –
Жалмауыз жебір жендеттен.
Қуанып кәрі, жасы да,
Өзіне бүкіл ырза жан.
Қиналған елдің басына,
Мирзоян емес –
Мырзажан!
Қазақтың жері – бір Ғалам,
Бақытқа бірден бөленді.
«Мырзажан» – десе,
Мырза жан,
Шуағын төге жөнелді.
Жайдары жарқын жүзі ұнап,
Кеткендей жібіп тас-дағы.
Тұралап қалған «Қызыл ат»
Қайтадан тұра бастады...
Сәкен де
Сергіп,
Серпіліп,
Сеніммен,
Сергек қарайды.
Жүрегі жылып,
Желпініп,
Ақ жүзі –
Айдай арайлы.
Жырлады.
Жырлай жөнелді,
Кеңестік кезең кеңдігін.
Бағалап белес-белеңді,
Сарапқа салар енді кім?
Қырыққа келді хас қыран,
Жиырма жыл –
Елеп еңбегін.
Шарапат осы – жақсыдан,
Барса да қайда,
Төрде орын.
Мәскеуге барды,
Он күндік.
Орден де тақты төсіне,
Сол достық,
Шіркін, сол бірлік,
Түседі жиі есіне.
Калинин өзі қол беріп,
Фадеев қақты арқадан.
Сыйлады бәрі жол беріп,
Шығарып биік ортадан.
Келтірер емес ұйқыңды,
Орап бір ыстық жалынға.
Па, шіркін!
Қандай сүйкімді,
Поляк қызы – Галина.
Галина айтты:
– Сен, Сәкен,
Кел біздің бүгін «дачаға».
Шертейік сырды теңбе-тең,
Беріліп көңіл – патшаға.
Жүр едім шерім тарқамай,
Әйелге ұнау – ер ісі.
Азиат көрдім мен талай,
Аз бірақ, сендей серісі.
Дәмі ме бал мен шекердің,
Баса алмай біраз желігін...
Осындай ойлар Сәкеннің
Өсірген талай көңілін.
Тойлады түгел Алматы,
Қырыққа келген ақынын.
Қазақтың байтақ ел-халқы,
Ардақтай білді асылын.
Жеміріп,
Жауын жанышқан,
Жалықпай шырқап жұрт әнін.
Жиырма жыл,
Желмен жарысқан,
Биікке самғап сұңқарым!
Жүрген соң заман жолымен,
Сүйсініп елі сұңқарға.
Мирзоян өзі қолымен
Мінгізді темір тұлпарға.