Поэмалар ✍️

Өкініш толы өмірі,
Торығып,
Толған іші – кек.
Көндікпей қойды,
Көңілі –
«Қызыл ат» болып кісінеп!
Беріліп әбден жолына,
Болуға дайын құрбаны.
Қызыл Ту ұстап қолына,
Қызына сөйлеп тұрғаны.
Көңілі иіліп сол мұңға,
Пейілі талай бұзылған.
Көзінің енді алдында,
Қызыл Ту емес –
Қызыл қан.
Құлағы толы ызыңға,
Керісіп, әбден кимелеп,
Қызығады екен,
Қызылға –
Құзғындар ғана үймелеп.
Болсаң да мейлі хас тұлға,
Өзіңе артып кінәні.
Қызылға төнген
Қасқыр да
Қақпанға түсіп тынады.
Біледі мұны кім-кімде,
Жері сол түбі баратын.
Қызарып батқан
Күннің де,
Әр жағы қою қара түн.
Арғымақ еді –
Қызыл ат,
Арындап алға шабатын.
Кететін жүйткіп,
Ызғып-ақ,
Қырандай самғап қанатын.
Сөйтіп бір жүрген арғымақ,
Сүрініп кетті бір күні...
Талайды тергеп, салғылап,
Талқыға түсті тірлігі.
Бойына бітіп күш кенет,
Кісісі қалмай сенетін.
Алдына келсе тістелеп,
Артынан өтсе тебетін.
Мінезі мүлде қызық-ақ,
Қызғаныш тырнап ішті бір,
Соңғы кез...
Байғұс қызыл ат,
Күйгелек күйге түсті бір.
Кеткендей аттың киесі,
Басқа емес,
Ойы – бас қамы.
Күндіз-түн мініп иесі,
Арытып әбден тастады.
Арыды қайран арғымақ,
Қойған соң мініп оттатпай.
Құлағы төмен салбырап,
Сұйылып жалы тоқпақтай.
Осы ғой,
Дүние аярың,
Қалмады атта құр сиық.
Қалтылдап басып аяғын,
Қабырғалары ырсиып.
Қарайды көзі алайып,
Жанына бір дерт батқандай.
Айнала түгел қарайып,
Жоғалып бара жатқандай!