Поэмалар ✍️

Қара түн –
Қара мақпал – ай қараңғы,
Қара бұлт –
Қара аспанды жайлап алды.
Қасында,
Қапталдасып,
Қатарласып,
Қос болып жүретіндер
Қайда қалды?!
Қасында қасы да жоқ, досы да жоқ,
Қайран ер дамылдады,
Қосына кеп...
Қосылып бала-шаға, жан жарына,
Қызығы бұл өмірдің осы ма?! – деп.
Қалт етіп мұрша бермей ойлауға да,
Құшақтап төсін ашып ойнауға да.
Қапысыз,
Қасіреттің қара бұлты,
Қонжиды,
Қараойдағы
Қойнауға да...
Қараулық –
Қара жердің былғанышын,
Қалайша
Құр жіберер – бұл намысын.
Қолында қанжары бар...
Қарақшылық –
Қараойда,
Қара түнде
Қылған ісін!
Құтыртып,
Құйындатқан желдің күшін,
Қуалап үркіткендей көлдің құсын.
Қаулады –
Қауға тиген өрттей болып,
Қаралы хабар жайлап елдің ішін.
Батыстың тұлан тұтып бар аймағы,
Қазақтың аспанында зар ойнады.
Сол күні...
Салтанатты шеру жасап,
Патшаның күмбірледі сарайлары.