Поэмалар ✍️

Жәңгір:
– Қайт райдан,
Махамбет!
Қайтпасыңа хақың жоқ,
Қолыңа ұстар қылышың,
Астыңа мінер атың жоқ.
Ептесерсің ептессең,
Кептесерсің кептессең,
Кеңкелесіп келгенде
Кәпірден басқа жатың жоқ.
Егесерсің егессең,
Кеңесерсің кеңессең,
Екілесіп келгенде,
Екеумізден жақын жоқ.
Қол бер десең –
Қол бердім,
Жол бер десең –
Жол бердім.
Мақұлдасып кегенде,
Маған айтар датың жоқ!
Махамбет:
– Ей, хан Жәңгір,
Хан Жәңгір!
Тас төбеңнен қан жауғыр.
Талтүсте талап халқыңды
Кезің бар ма
Кем түскен
Жырыңды –
Жыртқыш аңнан бір?!
Сақтай алмай тағыңды,
Баптай алмай бағыңды,
Заманың қайтіп, қағынды!
Тақымыңды атқа бердің,
Ақылыңды сартқа бердің,
Қатыныңды жатқа бердің.
Елді екіге айырып,
«Кәлимаңды» қайырып,
Айтқызатын кез келді
Өзіңе өзің «тобаңды».
Құр даурығып не керек,
Ұрандасып шыққан соң,
Ұрысатын жеріңді айт,
Тұрысатын жеріңді айт,
Алатынын алып болды
Ақ патшаң,
Енді сенің –
Басыңнан басқа не қалды?!
Жәңгір:
– Ақ патшаның
Қара мылтығының қарауылына,
Алдымен –
Сенің басың ілінер!
Махамбет:
– Халқым үшін қазір-ақ,
Қажет болса –
Бас құрбан.
Ат тұяғы таптаған,
Төрт түлік мал қаптаған,
Атамекен жерімді
Қызыл қанға боятып,
Құзғындарға бастырман!