Поэмалар ✍️

Бекет Ата!
Бер батаңды,
Белді будым сынбасқа.
Бекер туып,
Бекер өлсем,
Бұл дүниеге
Босқа келген
Бір пенде,
Болғаным да баяғы.
Белді будым...
Бекер қарап тұрмасқа.
Енді менің сезгенім,
Ерлік жолы бір басқа,
Елдік жөні бір басқа,
Көрем соны,
Өлем сосын,
Тайталасып,
Тақасып,
Тағдырымның не салғанын
Бір Басқа!
Бекет Ата!
Жерге қимас Басымды
Елге қисам деп едім.
103
Көрге ұмтылмай,
Төрге ұмтылдым –
Бір қазақтың баласына
Бар шығар деп керегім.
Не болса да,
Тағдырымнан көремін.
Тауларымдай биік едім,
Өр едім.
Маңғыстаудың даласындай
Кең едім.
Жалдап өтіп
Ақжайықтың тереңін.
Бар кезінде
Исатайым – беренім.
Жел жағымнан жүрген кезін
Көрмеп едім төренің.
Бекет Ата,
Бер батаңды,
Алдыңда тұр –
Махамбеттей өренің.
Исатайым –
Арыстаным кеткен соң,
Артта қалған,
Мен,
Мен едім,
Мен едім!
Шапсам – қылыш,
Қисам – қанжар,
Ақ семсер –
Өзегімді жарып шыққан өлеңім.
Исатайға –
Ер соңына,
Еріп едім,
Енді қалған күнімде
Ел соңына еремін.
Міне, қолым,
Міне, кеудем,
Міне, Бас.
Құл халқыма,
Құрбан болсам деп едім.
Бекет Ата,
Бер батаңды,
Шейіт кетсем,
Арман жоқ.
Тарих өзі
Тауып алар дерегін!