Өлеңдер ✍️

Кілт басталып, сап тыйылар күлкің де,
Қырық түске арқау болды бір түнде.
Ақырында өлер болдым құмартып.
Мойныңдағы түгі майлы түлкің де,
Мен сияқты аш бөріден мың артық.
Даусыңды естіп, соқыр сені ұнатар,
Мылқау көріп, естімей-ақ гүл атар.
Сені көрсе, жер де, көк те түрленген.
Қабырғалы, қара көзді құба тал,
Майыстырып құшар ма екем бір қолмен?!
Бақ жанданар сен күлімдеп шыққанда,
Сенің сөзің даналық қой ұққанға.
Үнемі естіп жүрер ме екем үніңді!
Жанар жұмып жұтынғанда, жұтқанда,
Қоса жұтып қояр ма екем тілімді?!
Мен жоқ болсам, атымды айтып күбірле,
Мен өлмесем, жақсылықтан түңілме,
Ардақтайын жер бетінен өткенше.
Мені көрсең, шақырымнан күлімде,
Қуаныштан жер баспайын жеткенше!