Өлеңдер ✍️

Жалғыз едім бөлмеде
Жалғыз едім; әйдемде
Сөлкебайдай дөңгелеп
Тереземе Ай келді.
Сасқаным ба, білмедім:
Шын көңілден айтамын,
есік анау, кір дедім,–
басын әрең шайқады.
Мынау бөлмем, үстелім,
Іздеп келсең бұл үйді
терезеден түс, дедім,–
басын шайқап жымиды.
Еліктегіш мінезім,
Сүйіп қалсам – күнәм ба,
Шығам, дедім, онда өзім –
Келіспеді ол бұған да.
Сәл именіп, іркілді,
Жайлы, жұмсақ төгіп нұр.
Жүзі сарғыш бір түрлі,
тек күлкісі көгілдір.
Жалқы біткен жарығым,
бағым ба екен бұл менің,
Сорым ба әлде – бәрібір –
тағы да бір күл дедім.
Күңгірт тартты көз алдым –
Халім құрсын-ай, тегі:
Күлмеді Ай, бозарды...
Менсінбей ме, қайтеді?!
Сөз өтпесе ғашыққа
Намыстанбай бола ма:
терезені ашып қап
қарғып түстім далаға.
Тағдыр маған бақ беріп,
бітті бойға күш-жалын
тұнып кетіп: шап беріп
білегінен ұстадым.
Сөйтсем: дала қараңғы,
ұйып жатыр түнек түн.
Өн бойыма таралды,
Қорқынышы жүректің.
Соны ойласам дір етем,
Көңіл байғұс өрепкі:
Қысып ұстап тұр екем,
Қу бұтағын теректің.
Жалған елес жайында,
Көп оқыдым, шамасы...
Тым құрыса, қайыңға,
Қол жетпеуін қарашы?!