Өлеңдер ✍️

«Таңда депті, екі асыл бар, жас жігіт!
ыстығына темір балқыр, тас жібіп –
Махаббат деп атапты оны қас қылып,
Әлемдегі жамандық пен жақсылық.
Ал, біреуі байлық – атақ – кісілік,
Сүюді ол жын-шайтанның ісі ғып,
Қатаң тәртіп қазанына пісіріп
Өзін-өзі түйіп ұстар түсінік.
Сен ұқпайтын бір құдірет бар мұнда:
Құдіреттілер елпең қағар алдында?!–
Қызыр ата таң алдында кез бопты,
«Қане, жігіт, қалауыңды ал, тез!– депті,–
Махаббат па?
Байлық, бақыт жоқ онда,
Жел секілді аунарсың тек көгалға.
Жалғыз досың... безер сенен о-дағы,
түбі ажалың – әйелдерден болады,
түсіндің бе?»– дей бергенде, жас жігіт:
– Атажан-ай, менде де жоқ басқа үміт,
Махаббат бер,
ашылсын кілт, есіктер –
Не берсең де махаббатқа қосып бер.
Байлық, ерлік бітті бедел түсіріп,
соның бәрі бақыт емес, түсінік –
Қайырымды қарт қоржынына қол салды,
Уысына қалша ілінсе – сонша алды.
Махаббатты – қазынаны бұ сын-ды
Жас жігітке жомарттықпен ұсынды,
Сөйтті де шал судай еріп жоғалды;
Жігіт аң-таң, не берді екен деп әлгі
алақанын ашып көрді: О, сұмдық!
Шошып кетті (біз де бірге шошындық) –
тиындарға сатылатын кәдімгі...
Мұндай мүсін өңінде де мәлім-ді:
Кетті оянып:
Жыпылықтап жанары
«Түсім ғой?!» деп жұбанып, сәл іркілді;
Сонда өз жары ұйықтап жатқан
Жаңағы
Қуыршаққа ұсап кетті бір түрлі...