Өлеңдер ✍️

Шыбығыңнан, білуші ем, шыбығыңнан
бір бұтаң жоқ сынған, не сыдырылған –
Саған сонша не болды,
ұғына алман:
жылағандар бір ауық жұбанады,
ал, сен болсаң келесің жылап әлі.
Мен қорланам,
сен өзің қорынбасаң
қорлық осы, Мәжнүн тал,
сорың қашан
арылады?
Бұ сауал бекер бірақ:
жылап келген өмірге – кетер жылап,
Талға қара: тайраңдап жапырағы
тағы да бір би билеп жатыр, әне,
есуасқа жылау да, күлу де оңай:
емен қайтсін ымыртта ыңылдамай!
Тас қабаққа қарсы өскен емен кәрі ,
кәрі еменнің жағдайы сенен де әрі
биыл оның көктемі оралмады.
Көктем келді, ал, саған.
жаз келеді,
көктеу деген – шын бақыт, аз деме оны.
еңірейсің де тұрасың,
еңіреп кіл
шырқын бұздың айнала, төңіректің.
Сырыңды айтып жыласаң – жыла маған,
көңіліңді түсінем – кінәламан.
Тал-тал шашы жан-жаққа құлады, әне, ал…
бұтағының құлапты бір білегі.
Сыз-қойнаудың ескенде түнгі лебі
тағы егіліп жыласа – бүлдіреді.
...Жылап емес, мәжнүн тал
өз тағдырын
жырлап тұрғаны шығар? –
Кім біледі!