Өлеңдер ✍️

Мадияр інім кеше үйге кешкісін,
Алып кепті «Қара жорға» дискісін.
Қас қағымда тас бөлмеге тым-тырыс,
Сайын дала, салулы орда көшті шын.
О, ғаламат, шешіп тастап шұлығын,
Құлдыраңдап билеп кетті құлыным.
Тас қаланың түрі бозаң перзенті,
Билеп кетті желкілдетіп тұлымын.
Тас жол, сансыз көлік еді – көргені,
Аяқ асты аңғарды екен ол нені –
Қара тер боп, қос танауы делдиіп,
Он айналды өзі аядай бөлмені.
Мен отырдым бір алуан күй кешіп.
Бұл пендеге тіршілікте сый нешік?
Ұлым тынбай, қайта-қайта биледі,
Саз үніне қимылдары үйлесіп.
Таңдай қақтым, таңырқадым, сүйсіндім.
Ұлым менің, күмбірлеген күй сындым!
Тас қалада туған бала, сен қайдан,
«Қара жорға» қасиетін түйсіндің?
Ойнатпап ем үйде мұндай әуенді,
Билеп жүрсің қарық етіп әлемді.
Қалалық деп саналатын қара ұлдың,
Қазақтығын танымай көр ал, енді!..
Айналайын күй ойнаған қаныңнан!
Бата алайын тілегі бір қауымнан.
«Қара жорға», екідегі ерке ұл,
Сендер барда сескенбеймін жауымнан!