Өлеңдер ✍️

Батыр баба!
Ерасылы қазақтың – атың дара.
Сордан өзің шығарған сорлы халқың
Аруағыңды аузына ап жатыр жаңа.
Ертеректе ерлер бар жауға шапқан
“Қабанбайлап” қамы үшін қатын-бала.
Қатын-бала қамы үшін, онысы үшін
Байлап шапты белбеумен басын жара.
Сол ерлердін соңғысы кімдер екен –
Елін білмес, біледі қасың ғана.
Солай, баба!
Жер де бүгін шаршады көп айнала.
Ел де бүгін шаршады елпі-желпі,
Ер де бүгін шаршады көп ойлана.
Үйде отырып үретін итаршы көп,
Батырымыз жалп етер қора айнала.
Қазақ болмай мазақ боп қала ма деп,
Етегіне сәбиін орайды ана.
Тұяғынан тұлпарлар тұра алмады.
Тоқ жүретін тоқпейіл торай ғана.
Тыңда, баба!
Үн қатпайды біздерге шыңдар ана.
Біз мақтаныш қылатын ерлік жыры
Сіңіп кеткен сықылды құм далаға.
Күңіреніп көшкен соң ата салты,
Күн қала ма, білмеймін, түн қала ма?
Тұла бойы тұнған сыр тума тарих
Тұлдана да алмайды, бұлдана да.
Тас табанға тастаған тарих жырын
Назалансаң назалан мың балаңа.
Мұңдан, баба!
Жүртың кіріп кеткендей түнгі орманға,
Ырғын елің ыңырсып ығып кетті
Батыс желі басынып, жынданғанда.
Аштық, соғыс, қырғынның бәрін көрді
Не болмады, дариға-ай, бүл маңдарда.
Жалпақ жерді жайлаған жәйіл жауыз
Құм қыламын деді ме құлданғанда.
Ел-жұрты үшін еңіреп ерлер кетті,
Тәу етеміз иілмей сынғандарға.
Самға, баба!
Қыран болып үшып кел маң далаңа,
Зиярат қып қайтар ек қабіріңе
Зиратынды білмейміз – арман – аза.
Көрінер басы ағарып би Боранбай,
Өзіңе әз ақылшы, заңғар аға.
Құшақтасып пейіште рухтарын,
Алдарыңнан әлі де шам жана ма?
Ерасылы казақтың – ер Қабанбай,
Қыран болып көгіңде самға дара.
Қанатыңнан қасиет нұр тарасын
Сол нұрыңнан сыйлай кет бар балаңа.