Өлеңдер ✍️

Жан едім мен адамның мұңын емген,
Күй шығады кеудемнен күңіренген.
Қобызың боп боздасам, Қорқыт ата,
Қарғып тұрып көріңнен,.. тірілер ме ем?
Ардағым деп аялап адам ұлын,
Ой көшеді санамда қара құрым.
Өле сүйгем, өртенгем, соным үшін
Шынымды айтсам, ей ата, жаралымын.
Жаралымын,
Жанымды жан ұқпаған.
Жартас – мүңым кеудемді жаныштаған.
Қобызыңнан қорықпаған пенделерден,
Мен қалайша өзімді алып қалам.
Айтшы, бабам.
Айтарың таусылған ба?
Тұншықтырып қара жер қаусырған ба?
Күрсінісің күй болып боздап еді,
Мен айғайлай алам ба даусым барда?
Әй, білмеймін,
Білмеймін, бабам Қорқыт,
Ауып кетпес арамдық менен қорқып.
Айдалаға ажалдан қашып жүрген
Өзің құсап...
Тентіреп келем жортып.