Өлеңдер ✍️

Ау, ағайын,
Уәде – Құдай сөзі,
Бұл қағида сендерге ұнай ма өзі?!
Уәдені бересің оңды-солды,
Туды міне бейбақтың сұрар кезі.
Қолдың ұшын бермедің, туыстарым,
Бір толмай-ақ қойды ғой уыстарың.
Егер мені дұрыстап бағаласың,
Мен болар ем топжарған ту ұстарың.
Сендер сөйтіп тұрғанда өзге не істер, –
Бір сөзінде тұрмайтын бөспе кестер?
Қылжақ қылды ыржақтап бай-манаптар,
Алдап мені келеді дос, жерлестер.
Тартқан жоқпын тіліңнен ешбіріңнің,
Құлымын деп айттыңдар есті жырдың.
Төбем көкке жеткендей мәз боп тұрдым,
Арайына бөленіп кешкі нұрдың.
Білем, менен ешқайсың қорықпайсың,
Арнайы кеп жалбақтап жолықпайсың.
Күннен күнге барасың дөңгеленіп,
Сен – дилысың, сен – аппақ борықтайсың.
Білем, менен ешқайсың именбейсің,
Алға түсіп ілгері өңмеңдейсің.
Бірақ қалай Құдайдан қорықпайсың,
Кердеңдейсің, менменсіп көлбеңдейсің?!
Сөздеріңде қалайша тұрмайсыңдар,
Уәдесін бұзғандар – құдайсыздар.
Алдап-арбап дегенін істететін,
Бәлкім сендер жылпосқа ұнайсыңдар.
Жылпостығым жоқ менің, әккілігім,
Келер деймін бейнетпен сәтті күнім.
Тәтті мұңын жүректің айтқан сайын,
Тіршіліктің түсіндім қаттылығын.
Деген жоқ ем жан-жүрек бұлай сыздар,
Уәдесін бұзғандар – құдайсыздар.
Жаза тауып алдыңдар өздеріңе,
Түбі Тозақ отына құлайсыңдар!