Өлеңдер ✍️

Шуылдап құлақ күнұзақ,
Кетпей ме кенет тынышың?
Бұзылса ұйқың – шын азап,
Кетпей ме мазаң түн іші?
Доссың ба, айтшы, арыңмен? –
Қылжақсыз сұрап тұрмын мен.
Тірлікті жасап барыңмен,
Саумысың қуғын-сүргіннен?
Көкең би сенің, көкең бай,
Кедей-кепшікті тықсырдың.
Мойныңда – сары бөкебай,
Стадионда ысқырдың.
Айбатқа қосып ғайбатын,
Кездерде жаңсақ тасынған,
Үлкендер бізге айтатын,
Сақта деп арды жасыңнан.
Есейе келе ұғындық,
Алдау бар жерде жоқ шындық.
Себепсіз бірақ бұғындық,
Бірдеңе деуді көпсіндік.
Зұлымдық болса алдауың,
Аңғырттық екен алдану.
Күштіде қалып таңдауың,
Әлсізге тиген таңдану.
Адамды алдау дегенің
Арыңның КҮНӘ алдында,
Жазасы ауыр екенін
Есіңе бір кез алдың ба?!
Бетінің арын белбеуге
Түйіп ап шықса безбүйрек,
Шамамыз келмей «ей!» деуге,
Қаламыз жасып, тез күйреп.
Арына арлы қараса,
Марқаяр арсыз жеңдім деп.
Сахнаға шықса жараса,
Тұрады соған сенгің кеп.
Қиналмай қайтем, қиналам,
Жайласа әділетсіздік.
Беймаза жүрек, ми алаң,
Билесе елді бетсіздік.
Сақтаған мың жыл өр қалпын,
Көк Бөрім едің, Барысым –
Садаға еткен мәрт халқым
Жанын да қиып Ар үшін!
Шындықты айтпай тосылдым,
Айтылмай қалған сөз – жетім.
Шырқырап жаным, жосылдым,
Қалайша көрем ел бетін?!