Өлеңдер ✍️

Біз – адам атаулы биікке құмармыз,
Биікке қол созып, жерге еніп тынармыз.
Жаралсақ егер де қанатты құс болып,
Аспаннан бір сәтке түспейтін шығармыз.
Ей, қыран!
Мұзбалақ!
Ғарышқа самғап ұш,
Жер жақты жарылқар қарқылдақ қарға-құс.
Айға алып барсаңшы Алатау арманын,
Осынша пәс пе еді сенде де ар-намыс?
Ерлікке жол бастар намыс қой еркектік,
Еркектік ісіңді ел жүрсін ертек қып.
Жар соғып өлуің – батырлық емес ол,
Оның – сол әншейін шарасыз тентектік.
Беу, құстар!
Жүрмеңдер жақпарда, беткейде,
Армандар сендерді мұншама шектей ме?
Дүниенің түндігін бір түріп қайтпасаң,
Қанатың – не теңің,
Аяқ та жетпей ме?!
Қанатты жәндік көп, ұзамас төбеден,
Қашыққа самғау да өлшенер өремен.
Мен егер құс болсам,
Шоқ күннен от көсеп,
Күлімді қалдырмай, өртеніп өлер ем