Өлеңдер ✍️

Түсімізде той толап, таңды атыра,
Пәтер жалдап күн кештік Алматыда.
Анам байғұс:
«Тұратын үйің қандай,
Жылы ма?», – деп жазады әр хатына.
Бізден сұра ұйқының кереметін,
Жас жанұя қоңсымыз сор еметін.
Сықырлаған үнімен әлдилейтін
Сыйлаймыз сол бөлменің кереуетін.
Күйеуімнен алмай-ақ бүгін сыйды,
Тек жатайын демейді-ау, қылымсиды.
Күніменен күңкілдеп жас келіншек,
Түніменен ыңқылдап, ыңырсиды.
Ырғағына басқанда түнде жең(е)шем,
Ұлт қамымен биіктеп мүлдем еңсем,
Іштей ғана «Бас, аға! – деп жатамын, –
Қазақ санын көбейтер біз бенен сен».
Өзге ұлттікі болған соң мына мекен,
Мазалайды бір сұрақ сірә бөтен:
«Мәскеу жақта орыстар
Қазақтардың
Үйін жалдап, пәтерде тұра ма екен?!»
Десек те сарт заманды сауып тынды,
Ол бөлмеде сәбилер сауық құрды.
Ойлап көрсем, сол көрші аға-жеңгем
Түнгі кезеңде істейтін зауыт сынды.
Несібеңді жұтса да доп боқ қарын,
Мылтық-кедей, оларға оқты атпағын.
Заманға мен мұң шағам,
Ал сен, аға,
«Түнгі зауыт» жұмысын тоқтатпағын.