Өлеңдер ✍️

Көк көрпе-көгалға көк серке тасталды,
Көн етік батырлар қиқулап бас салды.
Ат тұрмақ, аңның да табаны тимеген
Жапанның түзінде бір сойқан басталды.
Жібермей намысы шеткері қалуға,
Жігіт те, жүйрік те жігерін жануда.
Жалпысы таласты өзді-өзін аямай,
Ақсақал абыздан ақ бата алуға.
Томаға сыпырған қырандай күйге еніп,
Додаға түскенде тұру жоқ именіп.
Көп уақыт өтпей-ақ иуі қанды әбден
Көп тұяқ астында көк қамыр иленіп.
Кеудеде жаны бар, қазақы қаны бар
Көкпарда нағыз ер жан беріп жанығар.
Суыр да шыға алмас қамалдай додадан
Суырып серкені ап шықты жануар.
Бір қамшы салдырмай сабазың сауырға,
Бір сәтте айналып алапат дауылға,
Құйындай құйқылжып, мәрені бетке алды,
Жете алмас жел оған, тоқтатпас тауың да.
Жүйткіген жүйрікке жете алмай жел қалды,
Ұйтқыған желіңе ере алмай ел қалды.
Пейілі онсыз да көл-көсір қазақтың
Қызыққа қанбайтын көңілінде шөл қанды.
Шалқұйрық бойында көбікті тер сасып,
«Шалсақал» бойында топырақ-жер сасып,
Шабандоз бойында Рух, Намыс тең тасып,
Кетті көз ұшында бір құйын белді асып.
Салымды шомбалдың көңілі тым шат-ты,
Қазақтың еріндей көкпарды кім шапты?
Қарагер ат түгіл, қара жер қайысып,
Долданған топырақ Аспанға мұң шақты.
Арғымақ өтті, әне, ойнақтап, ойқастап,
Азамат кетті, әне, шалықтап, той бастап.
«Қазаққа кім де-кім қастандық ойласа,
Көкпардай иленер!» дегендей ой тастап.