Өлеңдер ✍️

Ай нұры жетер зарығып таңға,
болар ма демеу, бар үміт жанға.
Өкініш өзек күйдіріп бітті,
түскендей арға қарылып таңба.
Аңсаумен күнді армандай тұнық,
махаббат өлген шырылдап жүріп.
Бұрқ етіп бірде, бас көтеретіндей,
іштегі аздап тыным ап, бүлік.
Санаңды емес, сайтанды тыңдап,
жылау да қолдан келмеді шындап.
Исаны неге айқышқа қақтың,
сайтанға ерген көп қарға, шулап?
Ажалсыз құдай қарады күліп,
ажалды пенде – жүрегін тіліп,
қанымен салды арына таңба,
келгенде уақыт – кінәсін біліп.
Одан соң қанша наһақ қан ақты,
қызғыштай қорып атақ пен тақты,
адамды қара шыбындай қырып,
мың-мыңдап басты
матап кеп шапты...
Өлім бе еді, түйінді шешер?
Білмесең өзің күйіңді есер –
фәниден-бақи баратын жолға,
күйіктен қалған күліңді төсер.