Өлеңдер ✍️

Он бес пенен он алтыдан басталған,
махаббаттың шарабына «мас болғам».
Ол күндері «мас болу» да басты арман,
елік-қиял еліктіріп қашты алдан.
Елік-қиял, елік-қызға айналып,
махаббатқа кеттім жіпсіз байланып.
Үлгіртпестен онға дейін ойланып,
ұшатын-ды елік-сезім айға алып.
Қалықтадым, жалықпадым самғаудан,
«па шіркін!» деп
қарттар қарап таңқалған.
Табанымның кіріп алып астына,
таңға дейін ұйықтатпайтын
тәтті арман.
Елік қуған құлан едік сағымнан,
(жол ырызғы – жолаушыға табылған).
Бер жағымен ғана ұрсып үлкендер,
«қармаққа бір түсер дейтін, қағынған»...
Айтпасам да белгілі ғой себебін –
бұл күндері бүкең-бүкең желемін.
Сол кездерден қалып қойған қанымда,
«масаңдықтан» арыла алмай келемін.