Өлеңдер ✍️

Жыртып жейтін ауызды жырынды емен,
Аяқталар кім білсін мұңым немен?..
Бұла жырды бұлақтай ағызатын,
Ақын өлді, шырылдап қырылды өлең.
Ақын өлді, өлген жоқ өмір бірақ,
Бәйтеректей қалғанмен көңіл құлап.
«Жүрегі тоқтап қапты, рас па?» деп,
Ел ішін кезіп кетті жеңіл сұрақ.
Мырс еттім жұрттың аңғал сұрағына –
Жүрегі тоқтаған соң құлады да.
Егерде, тоқтамаса жүрмес пе еді,
Өзі кеп жауап беріп сұрағыңа...
Жыр сүйер қауым тұрды жоқтап нарды,
Біреулер біреулерді боқтап та алды:
«Шындықты айтқаны үшін шырылдатқан –
Жүрегі қиянаттан тоқтап қалды...»
«Тілі оның қылыштан да бетер еді...»,
«Он қабат алтын тоннан өтер еді...».
«Әлсіздің көз жасы үшін күйінетін...»
«Сол күйік ажалға ерте жетеледі...»
Осылай өрістеді елдің сөзі,
Жұмыла салысымен ердің көзі...
Ақынға амалсыздан құшақ ашты,
Қорқыттай күңіреніп көрдің өзі.
Соқпайды тоқтап қалған жүрек енді,
Жұбатсам деп жүретін жүдегенді.
Ақсақал «ақ өлім» деп бет сипады –
«Елінің есендігін тілеп өлді...»