Өлеңдер ✍️

Қырғыз ақыны Омар Сұлтановтан

Қаңсыған ескі қайық жағада тұр,
Қаусаған шалдай шөгіп бара жатыр.
Қасынан өткендерге күңіренеді,
Басына орнағандай заманақыр:
Білмеймін қандай тағдыр өмір берген,
Жайым бар судан шығып зәбір көрген!
Жатқаным көлге шөкпей, құмға шөгіп,
Бірдей ғой шалажансар көмілгенмен.
Толқында күні кеше жарқылдадым,
Қайғыдан енді, міне, қалтылдадым.
Тірідей көрге кірді деген осы –
Көрген соң айдын көлдің тартылғанын.
Бір кезде көл төрінде сайрандадым,
Тереңнен жұлдыз бенен ай қармадым.
Үмітім ескек болды өміріме,
Көл барда орындалып ойға алғаным.
Толқындар буырқанып шалқығанда,
Зуладым үміт-ескек тартып алға.
Өмірім иірімдей терең еді,
Көл барда көңіліме шаң тұрар ма?