Өлеңдер ✍️

Алтайдан күн көтерілді,
Ақ бесік-нұр мекенімді еске сап.
Аманат қылдым кімге төрімді?
Қайқы бас ер мен бірге тебіңгі,
Есіме түсті-ау, ескі ошақ.
Менің айбалта төзімімді төске сап!
Көгеннен қозы ағытқанда,
Бозқырау бозамық таңда ұйқы ашып.
Қозы-лақ таңнан шұбырып,
Көнектен саумал сіміріп,
Кеудемнен қоңыр күй тасып.
Табиғат жатар таңғы мезгілмен ұйқасып!
Сабаны күрпілдеткендей,
Даланы дүрсілдеткендей қарқынмен.
Жотадан жортқан күндерім,
Додадан көкпарды ілгенім

Самалды жұтқан, салқын дем.
Балалығымды жырлай алам ба бал тілмен?!
Тартпа айыл тартылып қатты,
Асаукер алқынып бақты - тасып қан.
Жүрісін жолға сайлатып,
«Дәй-дәй, дәй, жорғатайлатып»
Кештер-ай, ауылға асыққан.
Тілініп езу, астымдағы асау басыққан.
Алтын күн күңгейден асып,
Қотанда «күргейге» басып- кешкілік.
Түн жайып алып қанатын,
Ұйқыға ел қарық болатын.
Құтпанның даусын сес қылып,
Ырғайлы сайдан байғыздың үні естіліп.
Ұйқыда уыздай ұйып,
Ата мал күйіс қайырып саркідір.
Түсіме көкдөнен кіріп,
Кететін кермеден мініп,
Тәтті елестейсің таңғы бір.
Қайран да менің, балалығым-ай, бал ғұмыр!
... Алтайдан күн құлап келеді,
Алтын жал судырап келеді- бабында.
Емгесін төсіңнен нәрді,
Алтайым, есімде мәңгіЖанымды орап жалынға.
Тәңір сыйлаған тақ төбемде Күн барында!